Marit zit in haar 3e opleidingsjaar Verpleegkunde (deeltijd duaal) aan de Haagse Hogeschool en werkt in een algemeen ziekenhuis in Den Haag, waar ze het erg naar haar zin heeft. Als lid van de opleidingscommissie werd zij door de docenten uitgenodigd voor een bijeenkomst waarin ouderen konden meedenken over ‘de verpleegkundige van de toekomst’.
Dichterbij ‘de cliënt’ komen
‘In eerste instantie wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten, de context was me nog niet helemaal duidelijk. Tijdens de discussiebijeenkomst leidden vooral de docenten het gesprek, maar ik kreeg wel ruimte om eigen vragen te stellen.
Normaal zit je in de context van zorgverlener op een stage- of zorgplek. Het voegt iets toe als je buiten je vaste rol de dialoog kunt aangaan. Dan krijg je op een andere manier contact, het komt op een andere manier binnen. Je kunt dichterbij komen en je gemakkelijker inleven. Je ontdekt dat iedereen eigen wensen en behoeften heeft.
Ik had weinig verwachtingen, maar kwam vol energie terug van de discussiebijeenkomst, die in een open sfeer plaatsvond, waarin iedereen zijn verhaal kon doen.’
Vanachter je bureau lukt het niet
Marit vindt dat contact met ouderen eigenlijk verplicht zou moeten worden in het 1e opleidingsjaar. Dat bevordert contact, begrip en inlevingsvermogen. ‘Vanachter een bureau lukt dat niet. Als je in de zorg werkt, zit je zó in je taken en rollen, dat alleen daarvoor zo’n pilot al heel waardevol is.’
Succesfactoren
Tijdens de discussiebijeenkomst heerste er een sfeer waarin alle aanwezigen voor elkaar open stonden en toewerkten naar een gezamenlijk doel voor verbeterde zorg. Er werd open gesproken over waardeoordelen. Het op deze manier betrekken van deze zorgcategorie is van grote waarde. ‘Je kunt ideeën toetsen vanuit een nieuwe invalshoek.
Omdat ouderen zich betrokken voelen bij de zorg, kan hun inbreng in het onderwijs echt tot verbetering leiden. Je kunt direct bij de bron wensen en behoeften in kaart brengen.’
Wie heb je voor je?
‘In je hoofd probeer je het heel goed te doen, toch doe je dit volgens eigen denkkaders en referenties. Maar je kunt er soms net even een beetje naast zitten. Leer je dit in de praktijk dan ben je dus net te laat. Door rechtstreeks te vragen, kun je dat moment voor blijven. Het is verleidelijk om steeds in dezelfde eigen handelingspatronen te vervallen. Het is de kunst om juist open te blijven staan voor wie je voor je hebt.’
Ouderen zijn gewone mensen
‘Als je ouderen weinig meemaakt, blijft het beeld vaag en ben je geneigd iedereen in hetzelfde hokje te stoppen. Maar door als student het contact aan te gaan, ontdek je dat ouderen gewone mensen zijn.
Ze zijn helemaal niet allemaal ziek of saai, ze hebben allemaal een andere achtergrond. Het is leuk om te horen over reizen die ze gemaakt hebben of nog maken, of over het circus waarin iemand gewerkt heeft. En dat iedereen zijn leven op een andere manier invult of ervaart. Dan blijkt dat het helemaal niet zo’n eenduidige groep is als je van tevoren misschien denkt.
Het is juist leuk om te kijken naar de persoon achter alle verhalen en ontdekkingen te doen over andere tijden. Wie is die persoon eigenlijk?’
Interviewer: Marion Keizer
Vanwege privacy-redenen is de naam van de student verzonnen. De werkelijke naam is bekend bij de redactie.