Meer samenwerken met familie en mantelzorgers

Overbelaste mantelzorger 8/3/2018

Wat ik hier vooral lees is dat wij als familie (in dit geval 1 persoon) maar van alles moeten. In de praktijk, ben ik zelf chronisch ziek, werk toch 5 dagen (want er moet brood op de plank komen) heb ik ook een autistisch kind en is er sprake van geestelijke mishandeling door een van mijn ouders naar de ander. Het is goed dat een zorgverlener grenzen aangeeft, maar het kan niet zo zijn dat de mantelzorger dan maar alles moet oplossen, omdat de zorgverlener dit aangeeft en zich verschuilt achter de wet. De mantelzorger heeft ook grenzen en weet ook vaak niet wat wel/niet mogelijk is. Ik vind het dus heeeeeeel belangrijk dat er ook naar de mantelzorgers geluisterd wordt en hun grenzen gerespecteerd worden. Het is de taak van een zorgverlener om risico's te herkennen en aan te pakken. Dit kan negen van de tien keer niet door de mantelzorgers of buurt. En al helemaal niet als ze zogenaamd betrokken worden en vervolgens er niet eens naar hen geluisterd wordt of gezegd wordt: laat het los (m.a.w. zoek het uit). En dan ook nog eens zeggen zorg goed voor jezelf, want als jij wegvalt is er helemaal niemand meer.... Pardon? Daar zijn jullie toch voor?

Corrie Jansen 17/2/2015

In onze organisatie werken wij enkele jaren met het zorgleefplan. De meeste van onze cliënten zijn niet meer in staat om het zorgplan te begrijpen; dus wordt dit normaliter besproken met de familie die optreedt als vertegenwoordiger van de client.
Wat m.i. ontbreekt is, dat de familie niet duidelijk gemaakt wordt, dat zij dit zorgleefplan ook zouden moeten bewaken. Als ik dit met hen bespreek in de thuissituatie zijn ze zich hier niet van bewust en vragen mij dan ook vaak hoe ze dit moeten doen.
Ik antwoord dan dat zij in gesprek moeten blijven met de persoonlijk begeleider, maar dit is niet goed mogelijk omdat dit maar eens in de zoveel tijd kan.
Tegenwoordig stel ik de familie voor om de rapportage op te sturen, zodat zij kunnen lezen wat er overdag gebeurt met of voor hun opgenomen familielid. Dit geef ik uiteraard door aan de persoonlijk begeleider.
De familie vindt dit heel fijn en geeft aan, ja nu weet ik tenminste wat er gebeurt en nog belangrijker; wat er niet gebeurt.
Als de familie nu zaken missen in de rapportage vragen zij de zorgverleners dit wel te rapporteren (bijv. wordt de partner gedoucht ja of nee).
Dit heeft weer het gevolg dat de medewerkers zich meer bewust worden van hun handelen naar het zorgplan en hier op rapporteren.
De familie voelt zich meer betrokken en ook meer partij in de gesprekken die over het zorgleefplan gaan.
Ik wilde deze suggestie even kwijt; het lijkt mij een goede aanvulling!